Karcinom pankreasa ima najlošiju prognozu od svih neoplazmi digestivnog trakta. Karcinom pankreasa je 4-ti po redu uzrok smrti od maligniteta kod muškaraca u USA. Na drugom kraju Zemljine kugle, u Japanu, 23000 ljudi je umrlo od raka pankreasa u 2004 čineći ga 5-im po redu uzrokom smrti od malignoma. Prema podacima JPS, 5-godišnje preživljavanje nakon resekcije kod invazivnog duktalnog karcinoma pankreasa, bilo je svega 13,4%. Kako bilo, hirurško lečenje pruža jedinu mogućnost za izlečenje. Treba reći da je morbiditet i mortalitet nakon Whipple-ove operacije bio veoma visok pre oko 30-40 godina dok je u poslednjih 20 godina znatno redukovan i sveden na prihvatljivu meru, pa je tako mortalitet danas u visoko specijalizovanim centrima i manje od 5%.

 Otkriće endokrinog pankreasa pripisuje se nemačkom patologu Polu Langerhansu. On je u svom diplomskom radu opisao mikroskopski izgled ostrvaca u pankreasu. Prvi opisi tumora endokrinog pankreasa dati su na autopsiji početkom prošlog veka, a prvu operaciju insulinoma uradio je Mejo 1929. godine.

 Hronični pankreatitis nije primarno hirurško oboljenje. Predominantni simptom hroničnog pankreatitisa je neprolazni bol u gornjim partijama trbuha koji ima više od 85% pacijenata. Refraktaran na analgetike, bol se održava kod 55% do 85%, konzervativno lečenih pacijenata. Drugi simptomi hroničnog pankreatitisa su oni povezani sa endokrinom i egzokrinom insuficijencijom. Egzokrina pankreasna insuficijencija nastaje 10 do 20 godina nakon početka bolesti i uslovljava steatoreju, malapsorpciju, gubitak u telesnoj težini i kaheksiju. Manifestacija endokrine insuficijencije sa insulin zavisnim i nezavisnim dijabetesom se dešava kasnije pošto je endokrini pankreas otporniji na oštećenja. Dalje, hronični pankreatitis je često povezan sa komplikacijama na okolnim organima koje su u vezi sa bolešću. Ove komplikacije nastaju ili iz pseudocisti ili inflamatorne pankreasne mase, koja je često lokalizovana u glavi pankreasa.